Enrico Challier

1974, Pinerolo (Italië)

Werk...

Ik geloof dat heel weinig dingen in de wereld heiliger en mooier zijn dan een boom, alleen, op de top van een heuvel. Het plechtige maar constant in beweging zijnde silhouet van een boom heeft de kracht om mij te ontroeren. Toch, altijd. Van kinds af aan observeer ik de bomen in stilte. Sindsdien ben ik steeds meer van ze gaan houden en de bewuste keuze om mijn kunst aan hen toe te vertrouwen is voortgekomen uit deze diepe liefde.

Ze zijn het perfecte materiaal omdat ze altijd voor verticaliteit kiezen; ze kunnen buigen, buigen en zelfs breken, maar ze zullen altijd proberen omhoog te gaan en naar de hemel te reiken. Omdat stijgen, stijgen, omhoog kijken de missie van hun leven is, is het de oerwet die in hun cellen is vastgelegd en diezelfde wet verlevendigt en motiveert mijn kunst.

De fundamentele taak van kunstenaars is om iedereen met verfijnde zintuigen en goede wil naar boven te leiden. Hoog vliegen. Dat betekent spirituele verheffing, als een geschenk aan iedereen, om iedereen in schoonheid te laten geloven. Als we onszelf toestaan ​​te creëren, dan zijn we volledig verantwoordelijk voor wat we creëren. Een echte kunstenaar kan mystieke waarheden onthullen en volgens mij moet hij onvermoeibaar streven naar schoonheid, want alleen schoonheid zal ons redden.

Het betekent niet dat we onze ogen sluiten voor de realiteit, maar deze transformeren, net zoals hout wordt getransfigureerd in mijn sculpturen. Een dichte dialoog tussen de boomstam, stil maar niet stil of inert voor me, en mezelf. Lijnen, knopen, nerven volgen en ze combineren met de kronkelende elegantie van de rondingen of de scherpe spanning van de hoeken, om de menselijke vorm te verheerlijken en te verheerlijken, nog steeds onderzocht en nooit helemaal zo. Hout is een vergankelijk materiaal, dus het is de menselijke natuur. Corrupt maar standvastig. In het feit dat het niet onveranderlijk is, ligt zijn kracht, en hetzelfde is de kracht van de mens.

Ik beeldhouw hout omdat ik daar het meest van hou in het leven. Ik beeldhouw omdat ik niet zou kunnen leven zonder het te doen en ik heb een sculpturale visie op het leven. Wat overbodig is, niet essentieel, valt op de grond, nutteloos, net als houtsnippers onder de slagen van mijn gutsen.

Ik beeldhouw voor de liefde. Ik hou van beeldhouwen.

Enrico Challier

rimavera Enrico Challier walnut wood lifesize pict4

Primavera - VERKOCHT

Over Enrico Challier

De fundamentele taak van een kunstenaar is om iedereen met verfijnde zintuigen en goede wil naar een hogere dimensie te leiden. Hoog vliegen. Dat betekent spirituele verheffing en onophoudelijk zoeken naar schoonheid, want ik ben ervan overtuigd (meer dan ooit, tegenwoordig) dat alleen schoonheid ons zal redden. Gemotiveerd door dit precieze ideaal werk ik elke dag in mijn atelier, dicht bij het bos, bij de bomen waar ik zo van hou.

Enrico Challier werd geboren in 1974 in Pinerolo, in de buurt van Turijn - Italië. Hij is licentiaat in de politieke wetenschappen.

Hij werkt in Pinasca (TO), Val Chisone.

Artistiek cv en pers

Beyond the walls

The space of the work of art and the space around the work of art. The wooden sculptures by Enrico Challier and a series of monumental buildings and industrial sites in Pinerolo (TO), that have been for years in a state of complete neglect. To witness the unusual charm of this impermanent dialogue, and to give it a special visual value, the photos taken on location by Valentina Costantino. This is what the exhibition is about.

The installation of artistic works in unconventional urban contexts (for whatever reason they may be meaningful) has been an on-going practice for quite some time now almost everywhere, but it’s a novelty for Pinerolo. And this idea of going “Beyond the Walls” is noteworthy because it springs from the intelligent interaction of two cultural demands which are synergistically compatible: on one hand the desire of an artist to make his works known in the best possible way, to make people appreciate them from a wider and more socially alive perspective; on the other hand, the commitment of all those who contributed to this initiative (also in collaboration with the Association Italia Nostra) in order to do something to sensitise the public opinion and the competent authorities about the distressing deterioration of buildings that represent fundamental parts of the architectural identity and the historical and social memory of the city.

The idea was making the thin and slender female figures sculpted by Challier “visit” these locations, in order to create an estranging short circuit able to activate a surprising vision of the places to explore. Thanks to the well studied placing and arrangements of the art works and to the evocative framing of the photos, it has been successfully triggered the fascination that comes from the “aesthetics of ruins”, that is to say what makes us perceive – even if just for an instant, in a suspended and contemplative dimension – all the intensity of time, which permeates old and solemn spaces, full of dust and rubble, powerful but crumbled walls, rooms and halls with remains of furniture, sheds and warehouses full of wreckage and trash and places that are now just a receptacle for birds and stray cats.

It’s the gentle and fairy-like enchantment that the sculptures radiate that makes us see things from such a perspective. But this enchantment, which only virtually remains in the photographic images, soon disappears; when you put your feet on the ground again, you find yourself facing the harsh reality of a sad situation, that the city tries to remove from its collective awareness, pretending to forget it exists, instead of reacting and create a virtuous circle that could succeed in curing these urban diseases.

After the brave outings (in places like the ruins of Palazzo degli Acaja, the upstairs floor of the baroque Palazzo Vittone, a venue with a glorious equestrian past like the former Scuola della Mascalcia – the farriery school, or the cold industrial spaces of the former Merlettificio Turk, the lace making factory) the sculptures have fatally come back to the spaces dedicated to art, where they can be calmly admired by the visitors. But their adventure, their environmental mission, has generated a photographic work that has its own specific artistic quality. An added value which is essential for the overall meaning of the exhibition.

To conclude, I think it’s right to underline the fact that the sculptures by Challier, modern nieces of the diaphanous female figures of Art Nouveau (but also, in some way, related to Valentina, the cartoon character created by Guido Crepax), even if they are idealistically inspired by literary (mainly poetic) suggestions, are nonetheless artistic creations that come from walnut tree trunks and so they maintain (because the artist wants so) a very communicative botanical soul, that of the woods from which they come, that of the art studio – full of wood – where they are conceived, born, exposed to light, coloured and decorated. Their message in this occasion is also (if we may say so) to hope for a new approach and harmony between natural environment and urban context.

Francesco Poli

Blijf op de hoogte via onze nieuwsbrief